Czym jest masaż?

Trochę o historii masażu:

Masaż uważa się za jedną z najstarszych dziedzin wiedzy lekarskiej. W dziele chińskim Cong-Fou of the Tao-Tse wspominano o nim już 3000 lat p.n.e.. Jednak dopiero Hindusi w Wedach, księgach pochodzących z 1800 roku p.n.e., podają dokładne wskazówki wykonywania masażu. W tym czasie masaż wchodził w zakres rytuałów religijnych.

 Wzmianki o tym rodzaju zabiegów przedstawiają także dzieła Hipokratesa, Celsusa i Galena. W Grecji z masażu korzystali przede wszystkim sportowcy uczestniczący w igrzyskach olimpijskich. Z kolei w rzymskich łaźniach masaż był jednym z popularniejszych zabiegów, a bogaci patrycjusze posiadali niewolników szkolonych w jego kierunku. Korzystał z niego również Juliusz Cezar, chorujący na rwę kulszową.

 W Polsce do połowy XIV wieku istniały łaźnie parowe, w których po kąpielach ludzie poddawani byli klepaniu rózgami w celu poprawy ukrwienia ciała. Jednakże z powodu zahamowania rozwoju nauki i lecznictwa w średniowieczu, nikt nie zajmował się rozwijaniem technik masażu, a wiedza o nim przetrwała jedynie w świecie Islamu.

 W XVI wieku jako metodę leczniczą masaż zaczął ponownie stosować we Francji chirurg wojskowy Ambroży Pare, który zauważył, że stosowanie masażu u chorych po operacjach przynosi ulgę, wywołuje zmiany w skórze, a nacieranie ma duży wpływ na mięśnie.

 W XVII wieku niemiecki lekarz Fridrich Hoffman na podstawie własnych badań i obserwacji opracował program stosowania masażu w licznych przypadkach chorobowych.

 W XVIII wieku pojawił się pierwszy klarowny opis ruchów masowania opracowany przez francuskiego lekarza Clementa Josepha Tissot, który opisał je w swojej książce i polecał lekarzom by stosowali ręczne terapie wraz z ćwiczeniami.

 Poważny wkład w rozwój masażu szwedzkiego klasycznego w XIX wieku miał szwedzki lekarz Per Henrik Ling, który był współautorem tzw. szwedzkiej gimnastyki, w zakres której wchodził masaż leczniczy.

 Jednak największy rozwój masażu nastąpił dopiero w wieku XIX dzięki lekarzom szwedzkim. Twórcą masażu naukowego stał się lekarz holenderski Johan Mezger, którego uczniem był Polak, profesor Uniwersytetu w Berlinie - Izydor Zabłudowski.

 W okresie międzywojennym masaż stanowił dość popularną metodę leczenia, zwłaszcza w gabinetach fizykoterapii. Wielu lekarzy nie tylko zalecało tę metodę leczenia, ale również ja doskonaliło i opracowywało jej modyfikacje. Do zasłużonych na tym polu należą M. Kosiński i J. Zaorski. Rozwój chemii i farmacji przygłuszył niestety znaczenie naturalnych metod leczniczych. Przez ostatnie kilkadziesiąt lat obserwowało się odwrócenie medycyny od leczenia uzdrowiskowego, od gimnastyki i masażu.

Dopiero w ostatnich latach zauważa się wielki renesans naturalnych metod leczniczych a między innymi i masażu. Poza upiększaniem ciała, dbałością o kulturę fizyczną ludzie coraz chętniej i śmielej korzystają z dobrodziejstwa jakim jest masaż. Coraz częściej zauważa się jako zaletę masażu jego holistyczne działanie na nasz organizm.